Mens en lijden - film " Planta 4a" - bespreking

Mijn eigen mening over de film samengevat in drie kernwoorden:

Vriendschap en liefde, doorzettingskracht, emoties

Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor mij ? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar:  

             -  Ondanks hun ziekte steunen de jongens elkaar en maken ze heel plezier.
                 Samen lachen, basket spelen maar ook het ziekenhuis op stelten zetten door             dolle fratsen uit te halen.

             -  Het doorzettingsvermogen van de jongens om gedurende vele jaren te revalideren

             -  De jongens maken met humor hun ziekte draaglijk

Deze punten zijn voor mij herkenbaar omdat ik mijn vriendin die gestorven is aan kanker, hierin herken. Zij beleefde ook steeds veel plezier met ons en dat gaf haar doorzettingskracht om verder te vechten en haar ziekte draaglijker te maken. 

Niet-herkenbaar:  

             -  De jongens verblijven al enkele jaren in het ziekenhuis. Dat is nu niet meer het geval. Tegenwoordig  laat men de mensen in ziekenhuizen veel sneller terugkeren naar huis om daar verder te herstellen.

          - In de film verlaten de jongens ' s nachts hun kamers en gaan ze voor de lol onderzoeksruimtes binnen, waar ze dan röntgenfoto's maken. Ik denk niet dat er in een ziekenhuis de mogelijkheid bestaat om 's nachts je kamer te verlaten, zonder dat het personeel dit gezien heeft, of dat je zomaar onderzoeksruimtes kan betreden waar er zich allerlei gespecialiseerde  apparaten bevinden.

                                

                              

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:

Een scène waarin de andere jongens bezoek krijgen en waar Miguel dan moederziel alleen staat. Er komt dan ook een jongetje naar hem die vraagt waarom hij zijn been kwijt is en of hij geen bezoek krijgt. Hij keert terug naar zijn kamer. Later komt Izan vrolijk zijn kamer binnen met zijn cadeautjes die hij gekregen had. Al gauw merkt hij de eenzaamheid van Miguel. Izan besluit dan Miguel's vader op te bellen, maar Miguel weigert eerst aan de telefoon te komen. Wanneer Izan de kamer uitgaat, neemt hij dan toch de telefoon op en begint direct te huilen.

Gevoelens bij scène 1:

Hier had ik het toch even moeilijk. Het was aangrijpend te zien hoe Miguel, de grootste lolmaker van de drie jongens, zich zo eenzaam voelde. Maar wel te begrijpen natuurlijk want het moet triestig zijn wanneer je zo lang in het ziekenhuis verblijft en je krijgt nooit eens bezoek. Het was wel tof dat zijn vriend het initiatief nam om zijn vader op te bellen en dat Miguel dan uiteindelijk toch de telefoon opnam. Hij begon dan ook direct te huilen. Dat was toch een pakkende scène vond ik. Veel emoties, waar ik zèlf toch ook wat emotioneel van werd, toen ik mij inleefde in zijn situatie. Ik had een gevoel van medelijden omdat hij die eenzaamheid, bovenop zijn ziekte, te verwerken had

Beschrijving scène 2:

Op een bepaald ogenblik doen de jongens een rolstoelrace door het ziekenhuis waardoor het ziekenhuis helemaal op stelten stond. Ze werden dan ook op het matje geroepen door de directeur. Eerst was deze vriendelijk maar al gauw werden ze met hun neus op de feiten gedrukt. De directeur neemt de medische dossiers van de jongens erbij en overloopt deze. Zo pakt hij Dani hard aan omdat hij zijn chemo niet wou verder zetten. Miguel vertelt dat hij in de toekomst graag in een tolhuisje zou gaan werken, daar heeft hij een eigen kantoor, waar hij posters kan ophangen en naar de meisjes kan kijken, waarop de directeur botweg en heel kordaat antwoordt : " je bent nog maar 14, waardoor ben je zo zeker dat je dan nog zal leven ?". En dan vroeg hij de jongens of ze willen eindigen zoals hun vriend Pepino. Daar schrokken ze  nogal van want ze dachten dat hun vriend naar huis was. Dat was ook zo, omdat ze hem niet meer konden helpen. Hij was dan ook twee dagen later gestorven.

Gevoelens bij scène 2:

Ik schrok nogal van de manier waarop de directeur de jongens aanpakte. Het was misschien de realiteit maar om zo direct tegen een 14 - jarige jongen te zeggen :" wie zegt dat je dan nog zal leven". Dat vond ik toch wat overdreven. Je kan wel op een andere manier deze jongens de realiteit doen inzien. Ik vond dat de directeur te streng was voor deze jongens. Hij kon ze wel op een zachtere,  meer realistische manier onder handen genomen hebben. Dit gaf me een gevoel van boos zijn op de directeur omwille van zijn reactie, maar ook een gevoel van onbegrip. 

Beschrijving scène 3:

Dani leert een meisje kennen die op de zesde verdieping verblijft. Zij is opgenomen met anorexia. Ze groeien naar elkaar toe en helpen elkaar weer het rechte pad op. Dani wil terug met chemotherapie starten als Gloria terug wil eten en omgekeerd. Zij vinden dus steun bij elkaar.

Gevoelens bij scène 3:

Ik vond het heel mooi en pakkend te zien hoe Dani en Gloria naar elkaar toegroeiden en elkaar terug op het rechte pad brachten. Doordat ze liefde bij elkaar gevonden hebben, vinden ze terug de kracht om verder te vechten door een overeenkomst te sluiten. Gloria wil terug eten op voorwaarde dat Dani terug start met chemotherapie en omgekeerd. Toch aangrijpend hoe liefde tussen twee mensen de kracht geeft om verder te vechten. Hierbij had ik een warm gevoel van binnen, het gevoel dat liefde over een enorme kracht beschikt.

Op welke manier hebben de drie scènes die ik hierboven vermelde met mijn eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Ik kan de scène waarin Miguel zich eenzaam voelt, omdat hij gaan bezoek krijgt, heel goed begrijpen. Zelf heb ik nog maar één keer in het ziekenhuis gelegen door een operatie aan mijn tanden. Maar het voelt zo goed, het geeft zoveel steun en deugd wanneer mensen op bezoek komen.
Ook bij mijn aan kanker overleden vriendin, zag ik dat het haar goed deed wanneer wij op bezoek kwamen. Dat maakte haar gelukkig en gaf haar veel steun.

Met de tweede scène waarin de directeur de jongens zo hard aanpakte, heb ik zelf geen ervaring. Maar ik vind gewoon dat je jongens die zo zwaar ziek zijn, moet kracht geven en niet nog dieper duwen. Want die jongen vertelt hoe hij zijn toekomst ziet, waaruit blijkt dat hij echt nog zin heeft in het leven, maar dan krijg  je als antwoord teruggekaatst : "wie zegt dat je dan nog zal leven ?". Dat is toch wel een harde klap in zijn gezicht, vind ik. Dat is goed om alle moed opnieuw te laten zakken.

Bij de derde scène waarin Gloria en Dani bij elkaar liefde vinden en elkaar er bovenop helpen, daarin kan ik ook mijn overleden vriendin terugvinden. Wanneer zij haar vriendinnen op bezoek kreeg, en een goede babbel met hen had, dan vond ze terug de kracht om verder te vechten. Ook de steun die ze kreeg van haar kinderen, gaf haar zoveel kracht om te blijven vechten tegen haar kanker. Helaas heeft ze haar gevecht verloren.

Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?

De regisseur wil met deze film het belang van vriendschap en doorzettingsvermogen aantonen denk ik. De jongens zijn steeds samen, vinden steun bij elkaar. Dat maakt het voor hen draaglijker om met deze ziekte om te gaan. Hier zie je hoe belangrijk echte vrienden wel zijn, ze zijn er ook voor elkaar in slechte tijden.  Het is ongelooflijk hoe je ziet dat deze jongens doorzetten, niet opgeven en maar plezier blijven maken. Een duidelijke boodschap naar de mensen toe dat ze de moed niet moeten laten zakken, maar blijven doorzetten en hopen dat alles goed komt.

Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen mijn visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s ?

Gelijkenissen:

Ik heb voor deze film gekozen, met als onderwerp de strijd tegen kanker, omdat ik een paar jaar geleden ook een vriendin verloren heb aan deze ziekte. Bij het kijken naar deze film, heb ik dan ook veel aan haar moeten terugdenken. Want ik herkende in de jongens ook mijn vriendin. Zij was ook tot op het einde altijd heel vrolijk. Zij bleef ook maar vechten en doorzetten. Maar jammer genoeg heeft ze de strijd dan toch verloren.

Zelf herken ik bij mezelf enkele gelijkenissen in de film.  Ik beschik zelf over een goed doorzettingsvermogen, dat ik steeds gebruik in het zoeken naar oplossingen. Ook hecht ik veel belang aan een diepgaande vriendschap. Ook het gevoel van verliefdheid komt mij bekend voor. Dat maakt iedereen wel eens mee.

Ik vind deze film zeker een aanrader. Deze film geeft een positieve kijk op het leven, ondanks de zware tegenslagen. Dan sta ik toch wel even stil en stel ik mij de vraag waarom ik mij soms druk zit te maken in bepaalde dingen. Niets in vergelijking met wat deze jongens mee maken. Mocht ik ooit zelf ernstig ziek worden, wil ik zeker terug denken aan deze film en hoop ik dat ik de kracht vind om door te zetten en niet op te geven om er weer bovenop te geraken. Gelukkig ben ik tot hier toe gespaard gebleven van zware ziektes. 

Verschillen:

Ik kan mij niet inbeelden dat ik in het ziekenhuis zou liggen en geen bezoek zou krijgen zoals Miguel in de film. Mijn visie is dat je er moet zijn voor iemand die zwaar ziek is, want die kan op dat ogenblik alle steun gebruiken. Een goede babbel kan deugd doen, een luisterend oor aanreiken kan wonderen doen,  de mensen het gevoel geven dat je er voor hen bent, maar ook  hen af en toe, zonder woorden, eens een dikke knuffel te geven,  hun handen in jouw handen  nemen,..... hen liefde geven.