Mens en lijden - brief aan vriendin ( film " Planta 4a" )
Hallo Marleentje,
Ik heb voor het vak RZL een film bekeken,"Planta 4a", zeker een aanrader. Het is een waargebeurd verhaal over een groep jongens die aan kanker lijden. Het verhaal speelt zich af in een Spaans ziekenhuis op de vierde verdieping waar Miguel Angel, Izan en Dani verblijven. Ze leren elkaar kennen en bouwen een hechte vriendschapsband op. Alle drie hebben ze hun been verloren ten gevolge van kanker. Maar ondanks hun ziekte vinden ze steun bij elkaar en maken ze heel veel plezier. Samen lachen, basket spelen maar ook het ziekenhuis op stelten zetten door dolle fratsen uit te halen. Hierbij is Miguel de grootste lolmaker, maar anderzijds zien we in de film ook dat hij tegelijkertijd ook heel emotioneel kan zijn. Zo is er een scène waarin de jongens bezoek krijgen, behalve Miguel, en waar hij dan moederziel alleen staat. Daarbij komt dan ook een jongetje naar hem toe, die vraagt waarom hij zijn been kwijt is en of hij geen bezoek krijgt. Hij keert terug naar zijn kamer en Izan komt later vrolijk zijn kamer binnen met zijn cadeautjes die hij gekregen heeft. Al gauw merkt hij de eenzaamheid van Miguel op. Izan besluit Miguel's vader op te bellen, maar Miguel weigert eerst aan de telefoon te komen. Wanneer Izan de kamer uitgaat, nam hij dan toch de telefoon op en begon direct te huilen. Hier had ik het toch even moeilijk. Deze jongen, steeds grote mond, ineens een heel klein hartje. Dat heeft mij wel geraakt te zien hoe eenzaam hij zich voelde.
Op een dag komt er een nieuwe jongen op de kamer van Izan en deze jongen wordt ook direct goed opgevangen door hem. De jongen doet eerst wat afstandelijk omdat hij niet goed wist wat hem te wachten stond. Izan weet hem goed aan te pakken. Hij begreep de jongen omdat hij zich ook zo voelde bij zijn opname.
Er is heel veel humor maar waardoor we soms vergeten dat het hier wel over een " zware ziekte" gaat, maar dan komen er toch scènes waarbij duidelijk gemaakt wordt dat het over jongens met kanker gaat. Zoals de scène waarbij Pepino een vriend van de drie jongens naar " het paviljoen" gebracht wordt. Dit is een gesloten afdeling waar ze chemotherapie krijgen. Als hij vertrekt zijn de jongens heel vrolijk en zingen ze vrolijk dat hij wel vlug genezen zal zijn. Maar de verpleger is daar niet mee opgezet en doet de jongens ermee stoppen. Ze klonken heel vrolijk, maar tegelijkertijd was er ook bezorgdheid te zien. Ze zitten dan met zijn allen te kijken voor het raam en zien hun vriend in de verte in een andere gang op weg naar het paviljoen. Dat was ook een aangrijpende scène want ik dacht bij mezelf als dat maar goed komt. En ook de jongens, die anders heel vrolijk waren, werden er stil van.
Op een bepaald ogenblik doen de jongens een rolstoelrace door het ziekenhuis waardoor het helemaal op stelten stond. Ze werden dan ook op het matje geroepen door de directeur. Eerst was deze vriendelijk maar al gauw werden ze met hun neus op de feiten gedrukt. Hij neemt de medische dossiers van de jongens erbij en overloopt deze. Zo werd Dani hard aangepakt omdat hij zijn chemo niet wou verder zetten. Miguel vertelt dat hij in de toekomst graag in een tolhuisje zou gaan werken, daar heeft hij een eigen kantoor, waar hij posters kan ophangen en naar de meisjes kan kijken. De directeur antwoordt daar heel kordaat op: " je bent nog maar 14, waardoor ben je zo zeker dat je dan nog zal leven ?". En dan vroeg hij de jongens of ze willen eindigen zoals hun vriend Pepino. Ze schrokken nogal want ze dachten dat hun vriend naar huis was, en dat was ook zo maar dat kwam omdat ze hem niet meer konden helpen. Hij is dan ook gestorven na twee dagen.
Naast humor en emoties komt er ook liefde aan te pas. Dani leert een meisje kennen die op de zesde verdieping verblijft. Zij is opgenomen met anorexia. Ze groeien naar elkaar toe en helpen elkaar weer het rechte pad op. Dani wil terug met chemotherapie starten als Gloria terug wil eten en omgekeerd. Echt heel pakkend hoe ze elkaar de kracht gaven om er weer bovenop te komen.
De regisseur wil met deze film het belang van vriendschap en doorzettingsvermogen aantonen denk ik. De jongens zijn steeds samen, vinden steun bij elkaar. Dat maakt het voor hen draaglijker om met deze ziekte om te gaan. Hier zie je hoe belangrijk vrienden wel zijn. Dat ze er ook voor elkaar zijn in slechte tijden. Het is ongelooflijk hoe je ziet dat deze jongens doorzetten, niet opgeven en maar plezier blijven maken. Een duidelijke boodschap naar de mensen toe dat ze de moed niet moeten laten zakken, maar blijven doorzetten en hopen dat alles goed komt.
Ik heb voor deze film gekozen omdat ik zag dat hij kanker als onderwerp had en omdat ik een paar jaar geleden ook een vriendin verloren heb aan deze ziekte. Ik heb bij het kijken naar deze film ook veel aan haar moeten terug denken. Want ik herkende in de jongens ook mijn vriendin. Zij was ook tot op het einde altijd heel vrolijk. Zij bleef ook maar vechten en doorzetten. Maar jammer genoeg heeft ze de strijd dan toch verloren.
Zelf herken ik bij mezelf enkele gelijkenissen in de film. Ik beschik zelf over een goed doorzettingsvermogen, dat ik steeds gebruik in het zoeken naar oplossingen. Ook hecht ik veel belang aan een diepgaande vriendschap. Ook het gevoel van verliefdheid komt mij bekend voor. Dat maakt iedereen wel eens mee.
Ik vind deze film zeker een aanrader. Deze film geeft een positieve kijk op het leven. Dan sta ik toch wel even stil en stel ik mij de vraag waarom ik mij soms druk zit te maken om kleine dingen. Niets in vergelijking met wat deze jongens beleven. Mocht ik ooit zelf ernstig ziek worden, wil ik zeker terug denken aan deze film en hoop ik dat ik de kracht vind om door te zetten om niet op te geven, om er terug bovenop te geraken.
Gelukkig ben ik tot hier toe gespaard gebleven van zware ziektes.
Ik ben zeker dat je deze film ook zal bekijken, maar intussen geef ik je al een voorsmaakje :
bron : http://www.youtube.com/watch?v=gswxtHeyMqo
Groetjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten